Nee ook ik geloof niet Homeopathie. Dus wat dat betreft heeft de Vereniging tegen de Kwakzalverij gelijk. Net zo min geloof ik naaldjes in mijn oren en enkels. En ik geloof niet in god. Maar twijfels heb ik wel. Over bijvoorbeeld allerlei cytostatica die ik als kinderoncologieverpleegkundige heb aangehangen aan het infuus terwijl ik al vaak genoeg had gelezen dat het middel niet werkte. Maar de dokter wist het ook niet meer. De farmaceut wilde niet erkennen dat het, enzovoort. En we hadden in ieder geval wát te bieden, want ouders vroegen er om.
Ik heb ook geen vertrouwen in paracetamol. Want als ik hoofdpijn heb dan helpt ibuprofen mij beter. Hoe het beter helpt, dat weet ik niet. En de dokter weet het ook niet. En morfine, een plantenproduct, helpt mij alleen maar dat ik er van in de war raak. Ik kreeg er geen minder pijn van. Althans dat dacht ik. Allemaal suggestie. Alles is een placebo.
Ik heb hoge bloeddruk. En wat ik er ook voor gebruikte,niets hielp. 200/110 als ik mij druk maakte. In rust 170/90. Niet best, dat wist ik als verpleegkundige heus wel. Ik zat er over na te denken om maar eens aan de betablokkers te gaan. Daar kom je dan niet meer van af. Waarom dat zo is, dat kan niemand mij uitleggen. Maar dat ik er aan zou moeten geloven,  dat raadde zelf mijn alternatieve dokter mij aan. Hij wist ook niet wat nog te doen. Had ik er last van? Van de hoge tensie? Nee, behalve als ik er over nadacht. Dan kwam de stress. Wie weet dat ik er gewoon 80 mee zou kunnen worden. Wie zal het zeggen. Vroeger, voor Riva Rocci, wist men van niets en kreeg je van een kruidenvrouwtje een tinctuur waarvan je je beter voelde. Of niet, Of je had er sowieso geen last van en stierf je op 35jarige leeftijd aan de pest, de pokken of de tering. Of gewoon aan vuil water. Nu bestaat de mogelijkheid te sterven aan een verkeerd medicijn, wat de dokter voorschrijft, omdat hij het ook niet meer weet en de farmaceut het aanbied. Omdat je er om vraagt.
Maar als eigenwijze verpleegkundige had ik toch de kennis en kunde van andere middelen dan de chemie. 15 jaar geleden werd ik geopereerd aan een klasse2. Dat is een term voor een overbeet. Na de operatie stond er een groepje kaakchirurgen rond mijn bed. Ze constateerde een snelle afname van oedeemvorming rondom het operatiegebied. Mijn gezicht zag er binnen 2 dagen al minder gezwollen uit dan normaal. “Hoe kan dat nou weer?” mopperde een dokter in opleiding. Dat stond niet in het handboek; normaal was het dat het oedeem binnen 48 juist toenam. Ik mompelde door het gepraat van de groep heen, “ik gebruik van die korreltjes die jullie niet erkennen, maar waarbij wel de zwelling versneld afneemt. Nee, er zit niets in, in die korreltjes. D200, zegt mijn therapeute” “Dat kan toch niet” zegt de mopperaar. “Je constateert het zelf” zegt de professor. Vervolgens wordt er in mijn mond gekeken door de groep. “Ziet er goed uit, geen zwellingen, geen hematomen, geen infectie. Je spoelt beslist goed”, zegt de chirurg van de onderkaak. “Ja, maar niet met dat spul van jullie, niet met chloorhexidine” Een protesterend en afkeurend geroezemoes stijgt op uit de groep.”waar spoel je dan mee schoon” zegt een arts in opleiding met geveinsde interesse . “Ik zou het niet weten. Het ziet er uit als en smaakt als Roosvicee, maar het is helemaal ontwikkeld door mijn therapeut voor mij alleen “Maar dat kan toch niet. Dat is gevaarlijk”, moppert de mopperaar. “Er wordt net gezegd dat het er goed uitziet, zonder infecties, dus zal het wel helpen” pareer ik. Ik krijg een knipoog van de dokter die mijn onderkaak had gedaan.
Op de polikliniek komt de mopperaar me halen. Hij is stug. Ik ben vrolijk. Er wordt een foto gemaakt van mijn kaken. “Nou, je botaanmaak gaat snel, sneller dan verwacht” constateert hij. Om hem te plagen zeg ik “ik slik korreltjes van VSM waar niks in zit, waar niets van bewezen is en ik drink mijn hele leven al geen melk” Ik zie hem zuchten. Hij zegt dat ik bij volgende controle een andere dokter krijg.
Op een congres raak ik aan de praat met een man die voedingssupplementen verkoopt. “Ja, ja, zal wel” mopper ik tegen hem, “Kruidjes en zo. Bouillonblokjes zeker. Homeopathische onzin. Dat helpt me ook al niet meer” “Nee”, zegt hij, dit helpt wel” “Ik heb hoge bloeddruk” zeg ik “200/110″, om hem af te schrikken. “Nou, probeer het maar eens” zegt hij. “je hoeft er niet in te geloven omdat ik het zeg” Binnen 2,5 week voel ik mij hondsberoerd. Ik meet 110/60. Ik geloof mij oren niet en meet nog een paar keer. De week erop zit ik bij mijn dokter. “130/70, prima bloeddruk voor een man van jouw leeftijd” zegt hij. “Ja, maar een maand geleden had ik een gemiddelde van 170/90, weet je nog?” “Uh, ja” reageert hij vertwijfeld, “dus dat wat ik je gaf is eindelijk aangeslagen. Mooi. Gelukkig” “Nee, ik slik iets heel anders” en ik geef hem de doos waar de ingrediënten van het middel opstaan. Het etiket wordt nadrukkelijk gelezen. “Tja, nou, ik zou het je niet hebben voorgeschreven, maar als het helpt dan helpt het” “En”, zeg ik, “interesse?”. “Nou, nee, want het is niet bewezen dat deze combinatie echt goed is” Ik staar de dokter even verbaast aan. “Je meet net een goede waarde. Terwijl de laatste 2 jaar niets hielp om mijn bloeddruk lager te krijgen. Waarom doe je zo negatief?” “Ja, maar het komt uit Amerika. En het is niet bewezen dat elk ingrediënt apart ook werkt”, is het antwoord. “Voor het zelfde geld wordt je bedonderd. Ik zal het nog eens nakijken via mijn kanalen”
Dat is een hele geruststelling. Ik stop een paar weken met het middel, waarna mijn bloeddruk omhoog vliegt. Ik begin er weer mee en de tensie stabiliseert weer tot 120/70. Ik heb zelf het bewijs geleverd dat het helpt.
Een collega heeft zere ogen. Ze vraagt of iemand een remedie heeft. Ik zeg dat mijn dochters ook vaak zere ogen hebben en dat een kruidentinctuur van Ogentroost, een homeopatisch middel hun helpt. De volgende dag krijg ik een mail met “het helpt” Ik mail terug “het zal wel tussen je oren zitten” Waarop in de reply staat “mijn ogen zitten inderdaad tussen mijn oren. Dank je wel” Ze komt van oorsprong niet uit Nederland en neemt veel figuurlijkheden letterlijk. Heeft ze mij niet begrepen? Ik twijfel.